Helalleşiyorum!

Bugün benim için hayatımın en zor günlerinden biriydi.
Bir tanemi, iki gözümün çiçeğini, çınarımı, babaannemi toprağa verdim.
Belli bir yaşın üzerinde yakınını kaybedenlerin çok derin üzüntüler hissetmesine anlam veremezdim.
Uzun ömür yaşayanlarla vedalaşmanın çok daha kolay olduğunu düşünürdüm.
Nasılda yanılmışım…
*
Babaannem 92 yaşındaydı.
İki gün önce sabaha karşı bir ömür yaşadığı evinde kalbi durdu ve hayata gözlerini yumdu.
Bu yaşına kadar kimseye muhtaç olmadı.
Yatağa düşmedi.
Kendi yemeğini kendi yapar, evinde tek başına yaşardı.
Çocukluğum onun bahçesinde geçti.
Deprem zamanın çadıra sığamayacağımızı anlayınca annemler beni babaanneme göndermişti.
1 yıla yakın babaannemlerde kaldım.
Dedemi 2004’te kaybetmiştik.
20 yıl aradan sonra kavuştular.
*
Çok onurlu kadındı Koreli Ayşe.
Biraz onun hayatını anlatmak isterim.
3’ü erkek 5 çocuk büyütmüş bir kadındı.
Okuma yazmayı kendi kendine öğrenmişti.
Sümerbank’ta yıllarca çalıştı.
Grevlere katıldı, elinde sopayla günlerce grev gözcülüğü yaptı.
Dedemin itfaiye maaşı da yetmeyince Hereke’deki evlerinin bir odasında mesai saatleri dışında halı da dokudu yıllarca.
Hereke işçi lojmanları yangınında evini kaybetti.
Hep anlatırlar bir hafta önce çamaşır makinesi almışlar merdaneli.
5 çocuğun çamaşırını elde yıkıyor, dile kolay.
Yangın olunca büyük amcam Turgay evin içine atmış kendini, ateşlerin arasından çamaşır makinesini sırtlamış çıkarmış dışarı.
Annesine kıyamamış.
Hiçbirimiz kıyamazdık.
Kıymetlimizdi.
Artık yok.
Anıları var hatıramızda.
Birkaç sene öncesine kadar bahçesini dahi kendi bellerdi.
Pazı ekerdi, çok güzel pazılı pide yapardı.
Her torunun ayrı sevdiği bir yemek vardı.
Kim gelecekse mutlaka onu pişirirdi.
Benim için kahvaltıda patatesli yumurta yapardı.
Bayramlarda etli sarma yerdik.
92 yaşında bile, çocukları dahi evden çıkacak olsa kalkar ayağa kapıya kadar geçirirdi.
Biz saygıyı da sevgiyi de ondan öğrendik.
Artık yok.
O koca çınar, 70’lerden bu yana dimdik ayakta tuttuğu 95 Evler’deki hanesinde mutlu ve onurlu bir yaşam öyküsü bırakarak bu hayatı terk etti.
*
Ben cenazeleri sevmem.
Hüzün dolu insanlara merhaba diyemem genelde.
Bu sebeple bugüne kadar cenazelerden elimden geldiğince uzak durdum.
Ancak cenaze kendi cenazen olunca durum değişiyormuş bugün anladım.
Babaannemi hastaneden aldım, morga götürdüm.
Kız kardeşimi aldım sonra.
Morga geri gittik, babaannem yıkandı ve son yolculuğuna hazırlandı.
Bugün sabah tabutu evin önüne getirdik.
Ardından camiye götürdük.
Caminin avlusunda tabutun yanında taziyeleri kabul ederken gözlerim hep dost aradı.
Gelen gelmeyen herkesi tek tek seçebiliyor oluşuma şaşırdım.
Gelen, sarılan, dertleşen herkes sanki acıma ortak düşüyor, yükümü hafifletiyordu.
Bugüne kadar kaçtığım her cenaze dolayısıyla utandım.
*
Ben genel olarak hayatın bir anda sona ereceğini sürekli düşünen ve buna göre yaşayan biriyim.
Bugün kazandığımı bugün yerim.
Birikim yapmam.
Yarın ölecekmiş gibi, yarına çıkmayacakmış gibi hatta hesapsız kitapsız atlatırım günleri.
Ancak kötü bir huyum vardı.
Kin güderdim.
Kin tutardım.
İnsan sevmezdim.
Hatta bazen insanların arkasından konuşur, gıybete bile düşerdim.
Bugün benim için bir milat.
Bir kez daha yüzüme vurdu ki fani dünya.
Kimseyle kavga etmeye, kimseye kin gütmeye değmez.
Helalleşiyorum.
Bugüne kadar kim varsa kırıldığım, gücendiğim bilsin ki varsa en ufak bir hakkım helal ediyorum.
Bugüne kadar el uzatmadığım kim varsa af diliyorum.
Yüz çevirdiğim herkesten özür diliyorum.
Ben defterlerimi kapattım artık.
Babaannem olacakmış buna da vesile, oldu.
Bugünden sonra tek bir düşmanım, tek bir kimseye düşmanlığım yok.
Kimi görsem elimi uzatırım artık hesapsız.
O eli tutmak size düşer dostlar.
Ben anladım, dilerim sizde farkındasınızdır.
Dünya fani, ölüm ani.
Değmez bu yangın yeri, hiçbir kötü düşünceye değmez…